- Haplogrupa I tzw. staroeuropejska powstała około 43 tysiące lat temu prawdopodobnie w Europie lub na Bliskim Wschodzie. Archeologiczne ślady genów haplogrupy I są obecne w całej Europie, a najstarsze pochodzą z okresu około 35 tysięcy lat temu. Nie była to haplogrupa dominująca bowiem obok niej występowały inne mutacje np. BT, C, F, G. Do neolitu populacja haplogrupy I była niewielka, a mutacji było mało. W neolicie stała się dominująca w Europie w stosunku do innych „rodzimych” haplogrup. 10 tysięcy lat temu mogła liczyć 200-300 tysiecy mężczyzn przy wielkości populacji męskiej w Europie około 0,5 miliona. Ludność staro-europejska prowadziła pastersko-zbieracki tryb życia, a w neolicie stopniowo przechodziła w tryb osiadły – rolniczy.
- Od neolitu do przełomu er najszybciej rozwijała się mutacja I2a2 określana jako tzw. pra-Keltycko-Germańska, ale szeroki obszar jej występowania i udział w różnych etnosach, nie uprawnia do takiej nazwy. Sukces mutacji I2a2 w epoce brązu, szczególnie w Europie Centralnej i Bałkanach, może mieć związek z rolnictwem, choć inna rolnicza haplogrupa G z jakiegoś powodu wymarła.
- Około 11 tysięcy lat temu powstaje mutacja I2a1b2 określana jako dynarska a jej ślady genetyczne są w całej Europie.
- Napływ ludności R1a i R1b zapoczątkowany w neolicie nie powoduje zaniku haplogrupy rodzimej I , a przeciwnie powoduje jej rozwój. Wynika to z nowego modelu życia – koczowniczego i dużych migracji, które objęły także część populacji I. Następuje wymiana genów ludności staro-europejskiej i stepowej azjatyckiej. W badaniach genetycznych dla tego okresu „zmniejsza się ilość reproduktorów męskich”, choć na prawdę zjawisko polega na przetrwaniu genów silniejszych, a słabsze geny/mutacje zanikają.
- Powstają nowe mutacje haplogrupy I , w tym dynarskiej, ale nie mamy zbyt wiele ich śladów. Większość z nich mogła nie przetrwać, niektóre przerwały, ale są obecnie nieliczne. Kilka z nich odniosło olbrzymi sukces populacyjny.
- W Europie Skytyjsko-Sarmackiej dominuje hierarchiczny model społeczny przejęty od koczowników stepowych. Powstają elity z różnymi genami R1a, R1b, I oraz innymi mniej znaczącymi. Takie zjawisko społeczne daje przewagę mężczyznom o wysokim statusie społecznym oraz materialnym i umożliwia powstanie efektu założycielskiego czyli jeden mężczyzna dawał początek rodowi, a w efekcie populacji, która obecnie ma miliony mężczyzn.
- Takim ojcem założycielem rodu dynarskiego, haplogrupy I2a1b2a1a1 Dynaric/Slavic był Skyton żyjący około 3 tysiące lat temu. Jego pra-pra….- wnukowie – 3 mutacje DinA, DinB, DinC dają początek trzem rodom, które liczą obecnie około 24 miliony mężczyzn.
- Podobny sukces odnosi haplogrupa I1, stąd wnoszę że również ma związek z ludnością skytyjsko-sarmacką z tym, że migrowała na zachód i północ oraz zasadniczo nie współtworzyła obecnego etnosu słowiańskiego. Haplogrupa I2a2 nie odnosi sukcesu populacyjnego i jest obecnie 3 razy mniejsza od dynarskiej. Podobnie inne I2a jak sardyńska i wyspiarska, które są obecnie bardzo małe, bowiem były poza kręgiem skytyjsko/sarmackim.
- Na początku średniowiecza, czyli po upadku Cesarstwa Zachodnio-Rzymskiego, w Europie następują zmiany społeczne w związku z wzrostem populacji i migracją plemion Sklawenów – Słowian regionu obecnej Ukrainy oraz Białorusi i częściowo Polski (ten temat jest dyskusyjny, ale do mojej teorii dobrze się wpisuje). Te zmiany społeczne powodują częściowy upadek elit skytyjsko/sarmackich, ale wielkość populacji dynarskiej jest już na tyle duża, że nie wymiera, a rozwija się dalej.
- Powstanie mutacji DinA, DinB, DinC haplogrupy dynarskiej można wiązać z Neurami, Skytami Rolnikami, Skytami Królewskimi, Bastarnami. Natomiast rozwój populacji na początku średniowiecza ze Sklawenami, Białymi i Czerwonymi Chorwatami czyli z regionem północnych stoków Karpat, Galicji aż do Wołynia i Polesia. Haplogrupę dynarską wiąże także z Serbami Łużyckimi, a także z Wandalami, którzy wyemigrowali do Afryki. Ludność haplogrupy dynarskiej stanowiła również część ludów wołoskich – karpackich, rumuńskich i mołdawskich.
- Obszar Małopolski, Podkarpacia i szerzej Galicji był opisywany jako Chrobacja w okresie od wczesnych Piastów. Ta nazwa była używana nawet do XIX wieku. Z jakiegoś powodu mieszkańcy tych rejonów różnili się w stosunku do innych Słowian, np. Polan czy Mazurów. Można to wiązać z dużym udziałem haplogrupy dynarskiej (możliwe że nawet do 50% tak jak to jest obecnie w Bośni czy Chorwacji), współtworzącej nieco odmienny etnos słowiański.
- Nie mam podstaw wiązać haplogrupę dynarską z Wenedami. Sądzę, że bardziej możliwy jest istotny udział haplogrup I2a2 oraz I1 w etnosie Wenedów, których zaliczam także do proto- lub pra-Słowian.
- Haplogrupa dynarska była i jest częścią etnosu Słowian. Tu nie mam wątpliwości. Razem ze Słowianami haplogrupy R1a uczestniczyła w migracji na Bałkany, ale także w kierunku zachodnim (Polska, Czechy) i północno-wschodnim na tereny obecnej Rosji. Na migrację z jednego obszaru wskazuje obecny rozkład terytorialny tej haplogrupy i obecność prawie w całej Słowiańskiej Europie, wszystkich mutacji tej haplogrupy , powstałych przed VI wiekiem naszej ery.
- Mutacje lokalne haplogrupy dynarskiej właściwe dla regionów, obecnych państw i narodów, mogły powstać dopiero w okolicach VIII wieku n.e. i później. Niestety brak jest szczegółowych wyników DNA dla tak późnych mutacji w ilości dających podstawy do wyciągania wniosków.
- Obecnie liczy około 24 miliony mężczyzn, a najwięcej ich mieszka w Rosji, Ukrainie i Rumunii. W Polsce jest około 1-go miliona.
vayda
3113total visits,2visits today