Około 28 tysięcy lat temu powstaje Hg I2, a 21 tysiące lat temu Hg I2a, I2b (bardzo mała populacja w Europie) i I2c (występuje w całej Europie oraz zachodniej Azji). Stało to się w najzimniejszym okresie ostatniego zlodowacenia tzw. LGM (Last Glacial Maximum). Poziom mórz był obniżony o ok. 130 metrów do obecnego. Wyspy brytyjskie były połączone z kontynentem obszarem nazwanym Doggerland. Sieć rzek była bardziej rozbudowana niż obecnie. Ogromna część półkuli północnej była pokryta lodowcem. Ludzie w Europie mieszkali w ostojach (refugia) pomiędzy lodowcem, a morzami na południu – Śródziemnym oraz Czarnym i Kaspijskim będącymi wówczas jeziorami słodkowodnymi. Najdogodniejszym miejscem były Bałkany, stepy czarnomorskie i kaspijskie (Pontic-Caspian Steppe), półwysep Pirenejski wraz z połuniową Francją (Franco-Cantabric region) oraz Nizina Wegierska. Resztę Europy wolnej od lodowca stanowiła tundra, a na południu zalesione stepy i lasy i tam tez były niewielkie ostoje.
Od około 18 tysięcy lat temu klimat Europy ociepla się , a lodowiec Skandynawski zaczyna się zmniejszać. Poziom mórz podnosi się. Na ponad 1000 lat – około 12 tysięcy lat temu – przerywa to katastrofa na Ziemi spowodowana upadkiem meteorytów w Ameryce Północnej.
Trudno okresić gdzie powstały kolejne haplogrupy od I2 do I2a1b2, a obecne ich występowanie nie świadczy, że tam gdzie teraz ich największa koncentracja. Wiemy, że najprawdopodobniej w Europie i w obrębie występowania kolejnych kultur, np. kultury graweckiej, epigraweckiej, magdaleńskiej oraz w ostojach. Badania archeologiczne i genetyczne szczątków ze względu na małą ilość lub brak materiału genetycznego nadającego się do badań, także nie wskazują jednoznacznych miejsc. Należy też zauważyć, że datowanie powstawania mutacji jest w oparciu o pewne założenia i te najstarsze są obarczone możliwymi błędami sięgającymi tysięcy lat. Przeważa opinia, że mutacje I2a i kolejne powstały w zachodniej Europie, a I1 we wschodniej – czyli odwrotnie niż aktualna częstotliwość występowania. Badania archeologiczne i genetyczne szczątków ze względu na małą ilość lub brak materiału genetycznego nadającego się do badań, także nie wskazują jednoznacznych miejsc. Należy też zauważyć, że datowanie powstawania mutacji jest w oparciu o pewne założenia i te najstarsze są obarczone możliwymi błędami sięgającymi tysięcy lat. Przeważa opinia, że mutacje I2a i kolejne powstały w zachodniej Europie, a I1 we wschodniej – czyli odwrotnie niż aktualna częstotliwość występowania.
Kultury w okresie 20-10 tysięcy lat temu
Dwa żubry (samiec i samica) to najbardziej niesamowite dzieło sztuki jakie kryła w swoim wnętrzu odnaleziona w 1912 r. jaskinia Tuc-d’Audoubert z francuskiej Gaskonii. Kultura magdaleńska.
Kultury na terenie Polski
W okresie między 18 a 12 tys. lat temu ziemie polskie były sporadycznie penetrowane przez przedstawicieli kultury magdaleńskiej i epigraweckiej (kontynuującej tradycje graweckie). Z tą pierwszą kulturą związane są znaleziska z Jaskini Maszyckiej koło Krakowa (odkryto tam m.in. groty oszczepów, specjalne oprawy narzędzi kamiennych zwane navettes, specyficzne przedmioty ceremonialne z zakończeniami fallicznymi), datowane na czas 15 tys. lat temu, oraz pracownie odkryte w Brzoskwini koło Krakowa, datowane na czas 12 tys. lat temu. Z kolei z kulturą epigrawecką związane są m.in. w Jaskini Zawalonej w Mnikowie. Ślady osadnictwa hamburskiego zachowały się głównie na Dolnym Śląsku (Olbrachcice i Siedlnica) i Wielkopolsce (Liny). Wśród odkrytych obozowisk z tego czasu warto wymienić te w Całowaniu i Witowie.
Badania genetyczne kości z wykopalisk archeologiczych.
Żródło: Tabela wyników badań DNA wykopalisk
Najstarszą próbką I2 (I2a) uzyskano ze szkieletów archeologicznych 13-letniego mężczyzny z Grotte du Bichon w Szwajcarii, żyjącego 13,500 lat temu w okresie kultury Azilian. Jego żeński rodowód to U5b1h.
Brak danych dla Hg I ze wschodniej Europy sugeruje rozwój populacji i mutacji w zachodniej oraz centralnej części Europy, ale to jest niepewny wniosek. Duża ilość odkryć archeologicznych na terenie Czech może potwierdzać szlak migracji z Bałkanów przez Nizinę Węgierską , południowe Niemcy do Zachodniej Europy aż po Pireneje. Możliwe, że geny C weszły do Europy od wschodu z Azji.
Migracja genów YDNA haplogrupy I2.
Tak samo jak inne takie mapy dla Hg I jest hipotezą na podstawie słabych dowodów. Odsyłam przykładowo do ładnych map, ale z ogromną ilością błędów http://www.abroadintheyard.com/maps-of-europes-ancient-tribes-kingdoms-and-y-dna/.
Ciemna karnacja mężczyzn za obrazach nie jest przypadkiem. Ostanie badania genetyczne potwierdzają, że jeszcze kilka tysięcy lat temu taka karnacja występowała w Europie. Wydaje się że ludzie, którzy weszli do Europy z Bliskiego Wschodu w tym Hg I mieli ciemny pigment, ciemne włosy i niebieskie oczy. Natomiast ci, którzy dotarli poprzez Azję Centralną (R1a) tam stracili go i dotarli do Europy jako biali i w większości mieli włosy jasne i rude.
vayda
3374total visits,1visits today